Tom Maples kaloi pesë ditë dhe shpenzoi gati 7 mijë dollarë për t’u kthyer në Londër nga Tanzania në maj. Shumë vende afrikane janë në “listën e kuqe” angleze, që do të thotë se kushdo që ka vizituar një në dhjetë ditët e mëparshme duhet të karantinohet në një hotel të shtrenjtë aeroporti para se të hyjë në Angli.
I etur për të shmangur atë faturë, Maples bleu një biletë përmes Nju Jorkut, ku mund të flinte me miqtë për disa javë.
Zyrtarët që grindeshin për dokumentet e ndaluan atë nga fluturimi i tij i parë. Ai rezervoi një të dytë, por u ndal në Gjermani për ta ndërruar avionin.
Kufijtë e Amerikës ishin të hapur për jo-amerikanët që udhëtonin nga Tanzania, i kishin thënë ati, por jo për ata që vinin nga Evropa. Pas orësh lutjesh dhe kërkimi të alternativave, ai dha dorëheqjen për të fluturuar drejt në shtëpi, raporton The Economist.
Por ai kishte një pengesë tjetër: zyrtarët kërkuan që ai të paguante faturën e karantinës prej 2 mijë e 400 dollarë para se të lejohej në avion. Deri atëherë ai kishte maksimizuar kartën e tij të kreditit dhe duhej t’i kërkonte një të afërmi t’i huazonte para. Përvoja e la atë “të shkatërruar emocionalisht”, thotë ai.
Udhëtimet ndërkombëtare mund të ndihet ekskluzive, ashtu si dikur në mesin e shekullit të 20. Ata të shqetësuar për kontrolle të vështira në aeroporte ose për tu sëmuar nga virusi në një fluturim të mbushur tashmë po zgjedhin të udhëtojnë me rrugë ose hekurudhë.
Disa do të fluturojnë përsëri pasi që janë zbutur masat dhe frika nga mikrobet zbehet. Por testet e shtrenjta dhe rritja e tarifave ajrore do të thotë që festat dy-ditore të beqarisë në Budapest mund të bëhen më pak të zakonshme. Ndërsa safaritë një herë në jetë në Zambia do të jenë akoma më tërheqëse për ata që mund të përballojnë një të tillë.
George Kipouros, redaktor i Wanderlust, një revistë udhëtimesh, thotë se do të ishte një gjë e mirë nëse njerëzit do të fillonin t’i shikonin përsëri udhëtimet si diçka të veçantë, dhe kështu t’i vlerësonin më shumë atë .
